تدوین استراتژی توسعة طبیعت‏گردی بر اساس تحلیل swot و فرایند تحلیل شبکه‏ای (anp) مطالعة موردی (پارک جنگلی آبیدر در شهر سنندج)

صنعت گردشگری، به‏ویژه طبیعت‏گردی، به‏منزلة رویکردی جدید برای توسعة هم زیستی انسان و اجتماع، به‏منظور بهره‏وری اقتصادی، امروزه در توسعة مناطق جایگاه چشمگیری یافته است که توسعة آن نیازمند شناخت و آگاهی کافی از مسائل و عوامل مؤثر اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی هر منطقه است. پارک جنگلی آبیدر با مساحت 1555 هکتار در جنوب غربی شهر سنندج واقع‏ شده است که به سبب جاذبه‏های طبیعی از مزیت نسبی برخوردار است. تحقیق حاضر با هدف شناسایی عوامل داخلی (قوت ها و ضعف ها)، عوامل خارجی (فرصت‏ها و تهدیدها)، و تدوین استراتژی توسعة طبیعت‏گردی پارک جنگلی آبیدر انجام ‏گرفته ‏و بدین منظور از مدل تلفیقی swot و فرایند تحلیل شبکه‏ای (anp) استفاده شده است. فرایند تحلیل شبکه‏ای اجازة اندازه‏گیری را در شرایطی که بین عوامل استراتژیک وابستگی وجود دارد می‏دهد. مدل شبکه‏ای ارائه‏شده در این تحقیق به‏منظور تجزیه‏وتحلیل swot از چهار سطح، هدف (بهترین استراتژی) در سطح اول، عوامل swot و زیر معیارهای swot به ترتیب در سطوح دوم و سوم، و آخرین سطح از گزینه‏های استراتژی تشکیل ‏شده است. جهت تعیین وزن‏های عوامل swot بر اساس روش anp پرسش نامه‏ای به‏صورت مقایسة زوجی با مقیاس نه تایی طراحی و تکمیل شد. پس ‏از آن، داده‏های جمع‏آوری‏شده با نرم‏افزار super decision تجزیه‏وتحلیل و استراتژی‏های wtبه‏منزلة بهترین استراتژی‏ها، برای توسعة طبیعت‏گردی منطقه مشخص شد. نتایج نشان داد که آسیب‏پذیری منطقة مطالعه شده (پارک جنگلی آبیدر) به لحاظ توسعة طبیعت‏گردی بالاست و همچنین توزیع و تخصیص مجدد منابع در سطح پارک جنگلی آبیدر، با توجه به محدود بودن فرصت‏ها و بالا بودن ضعف‏ها، امری الزامی است. بنابراین، در پایان راهکارهایی جهت توسعة طبیعت‏گردی در منطقه ارائه شد.